Obserwatorium mediów
17-23 listopada 2014 r.

Marsz Niepodległości i atak na siedzibę PKW

23.11.2014

Baza
radykalizacji

A. Tydzień w skrócie

Miniony tydzień zaczął się, dość spokojnie, od komentarzy do wydarzeń z 11 listopada – marszu prezydenckiego i Marszu Niepodległości. R. Ziemkiewicz dostrzegł przede wszystkim „histeryczne okrzyki komentatorów”, którzy „oślepieni ideologią” przeceniają chuligański wymiar całego wydarzenia. J. Pietrzak pisał o „bandytach z antify” i policji jako „Zjednoczonych Oddziałach Miejscowej Opieki” (w skrócie: ZOMO). K. Grzybowska przy okazji pisała o „pogardzie dla patriotyzmu”, która cechuje „lemingi”; w opozycji do reszty Narodu „wolnego od dewiacji”. W prasie (zwłaszcza prawicowej) wiele uwagi poświęcono również wysunięciu przez Prawo i Sprawiedliwość kandydatury Andrzeja Dudy na prezydenta.
Wraz z kolejnymi doniesieniami z Państwowej Komisji Wyborczej przez cały tydzień narastały ostre reakcje prasy. „Fakt” pytał „Wybory zostały sfałszowane!?”, a „Wyborcza” najpierw pisała o blamażu PKW, by pod koniec tygodnia uwagę skupić na zajęciu siedziby PKW przez grupę prawicowych działaczy, co zostało określone przez Jarosława Kurskiego jako „akt terroru przeciw demokracji, jakiego nie było w historii ostatniego 25-lecia” oraz „zamach na Rzeczpospolitą”. Polityczną odpowiedzialnością obarczono (obok Leszka Millera) Jarosława Kaczyńskiego, któremu imputuje się „obsesyjną podejrzliwość” i sugeruje się, że należy do grona „wrogów demokracji”.
W tym tygodniu uwagę zwraca kilka tekstów poświęconych światowi pracy. Z jednej strony bardzo ostra jest krytyka sytuacji polskich pracowników (Polska to „Bangladesz Europy”, sytuacja afrykańsko-azjatycka, występuje u nas niewolnictwo), z drugiej zaskakuje nieco głos skierowany przeciwko emerytom, którzy przez swoje wysokie emerytury – zdaniem Piotra Gabryela z „Do rzeczy” – wyzyskują swoje dzieci i wnuki. Charakterystyczny jest także bardzo surowy i jednostronny opis związków zawodowych we Włoszech (nadmierne przywileje, dyktat związków zawodowych, którzy tkwią mentalnie w latach 70. i nie wysuwają żadnych konstruktywnych propozycji).

W prasie lewicowo-liberalnej wyróżnia się głos prof. Hartmana w sprawie klerykalizacji kraju – tezę o klerykalizacji uważa za niepodlegającą żadnej dyskusji (pisze m. in. o hołdowniczym stosunku Rzeczpospolitej wobec Stolicy Apostolskiej), a polemikę prof. Żylicza na łamach „GW” uważa za radykalizm. Jacek Żakowski pisze o groźbie państwa policyjnego i stwierdza, że namiastka takiego państwa istniała w czasie tzw. IV RP, a Paweł Wroński w „Wyborczej” pisze iż na PiS głosuje „elektorat socjalny i sfrustrowany”, pomysł darmowej komunikacji miejskiej uważa za „prymitywny populizm” i zastanawia się czy PiS można w ogóle dać legitymację „normalnej partii”.

B. Fragmenty artykułów

Punkt 1. Rodzina, przemiany obyczajowe.

A. Horubała, Miłoszewski źle kończy, „Do rzeczy”, 17-23 XI, s. 50-51.

[Recenzja książki Zygmunta Miłoszewskiego „Gniew”] „Miłoszewski po fazie związanej z piętnowaniem polskiego antysemityzmu, czego smutnym dokumentem było „Ziarno prawdy”, najwyraźniej złapał kolejnego ideologicznego wirusa. Tym razem – co przyznaje w posłowiu – naczytał się feministycznych broszur, nagadał z aktywistkami Feminoteki i zainfekował ich miazmatami. W wywiadach prasowych i telewizyjnych kaja się za seksizm Szackiego [głównego bohatera powieści], jego ‘maczystowskie’ żarciki z poprzednich powieści i miękkim głosem świeżo nawróconego wplata w swe opowieści feministyczne slogany. No, jednym słowem kolejne oczadzenie stało się udziałem polskiego pisarza”.

Punkt 2. Katastrofa smoleńska i jej konsekwencje.

Radosław Markowski w rozmowie z Agnieszką Kublik, Lekka demobilizacja elektoratu Platformy, „Gazeta Wyborcza”, 18 XI (wtorek), s. 8.

„Ktoś, kto ignoruje, że można na zbiorowej iluzji zaszczepić milionowi ludzi w środku Europy bakcyla obsesji na punkcie katastrofy lotniczej, nie zrozumie mechanizmów polityki.

Punkt 3. Polityka historyczna i rozmaite formy patriotyzmu

R. Ziemkiewicz, Dzień partyjności, dzień wściekłości, „Do rzeczy”, 17-23 XI, s. 32-33.

„Święto Niepodległości od kilku lat wpadło już w swoistą rutynę. I jest to rutyna, wbrew histerycznym okrzykom niektórych komentatorów, bardzo upodabniająca nas do tego, jak upływają dni świąt narodowych w Berlinie, Paryżu i innych zachodnich stolicach. [Bo wszędzie przedpołudnie należy do establishmentu, a popołudnie do tych, którzy z władzą się nie zgadzają.] Jedyną różnicą jest ta, że w telewizji niemieckiej czy francuskiej nikt (…) nie ulega histerii i nie wznosi okrzyków, iż Niemcy czy Francja zostały przez chuliganów skompromitowane przed światem. [My też się do tego przyzwyczajamy.] Nadal wprawdzie możemy oglądać w telewizyjnych studiach lewicowe ‘politolożki’ i ‘socjolożki’ dowodzące, że trzeba zdelegalizować narodowców, bo już samo hasło: ‘Armia patriotów’ to najczystszy faszyzm i podżeganie do agresji. [Trochę krytyki chuliganów, którzy uczestniczyli w Marszu.] W tym roku [lewica] zaznaczyła swe szczątkowe istnienie petycją o uniemożliwienie składania kwiatów pod pomnikiem Dmowskiego, nacechowaną takim nieuctwem i prymitywizmem myślenia, że trudno ją nazwać inaczej niż kretyńską. (…) Podział [między zwolennikami III RP i jej wściekłymi przeciwnikami], z którym intelektualnie nie mogą poradzić sobie oślepione końskimi [Sic! – MJ] okularami ideologii ‘socjolożki’ i ‘politolożki’, a politycznie PiS i kibicujący im liderzy opinii.”

J. Pietrzak, Niepodległość razem, ale osobno, „W Sieci”, 17-23 XI, s. 15.

„Kiedy władze się zorientowały, że pałowanie, gazowanie, prowokatorzy, bandyci z antify nie powstrzymają maszerujących patriotów, zmieniły koncepcję i postanowiły się przyłączyć. [Stąd idea marszu prezydenckiego] Natomiast marsz ludu pozarządowego dziwnym trafem nie może się wyzwolić od asysty Zjednoczonego Oddziałów Miejscowej Opieki [tj. policji]. Istnieje uzasadnione podejrzenie, że gdyby ich nie było widać na trasie pochodu, anonimowi zadymiarze nie mieliby kogo atakować i rozeszliby się do innych zadań.”

K. Grzybowska, Standardy zakompleksionej władzy, „W Sieci”, 17-23 XI, s. 90-91.

„Kompleks niższości wobec Europy to pomiatanie bohaterskimi czynami warszawskich powstańców i bredzenie o pożytkach, jakie Polska miałaby z zawiązania paktu Ribbentrop-Beck, co zaowocowałoby wspólnym atakiem na Związek Sowiecki. (…) Te brednie nie są wymysłem starych postkomuchów, one lęgną się w głowach młodych i średnich autorów korzystających z wielkomiejskich kompleksów różnych lemingów, wychowanych w ideologii ‘polskość to nienormalność’. A na lemingach można dobrze zarobić, bo oni w pogardzie dla patriotyzmu widzą spełnienie swoich marzeń o europejskości. Europejskość zaś to wytrzebienie z mózgu tego, co zacofane, bo polskie. (…) Tak wygląda Polska, której władza wmawia kompleksy niższości i odmawia prawa do bycia krajem normalnym. Jedynym w swoim rodzaju, z jego przyrodą, zabytkami, inteligentnym i pracowitym narodem wierzącym w Boga i kochającym ojczyznę. Narodem wolnym od dewiacji i ‘standardów’ rodem z przedmieść świata zachodniego. I szanującym ludzi mądrych, wykształconych i twórczych.”

M. Środa, Biała plama, „Gazeta Wyborcza”, 19 XI (środa), s. 2.

„Kilka dni temu chuligani (barbarzyńcy? głupcy? narodowcy?) zbezcześcili grób prof. Marka Siemka.

Punkt 4. Wiara i niewiara

J. Hartman, Prof. Żylicz w owczej skórze, „Gazeta Wyborcza”, 21 XI (piątek), s. 10.

[Polemika z prof. Olafem Żyliczem, który skrytykował „Apel do władz RP w sprawie klerykalizacji kraju”] „Jeśli chodzi o fakty, a więc o to, że biskupi Kościoła katolickiego są osobami nader uprzywilejowanymi, ich słowom zaś i życzeniom organy władzy publicznej, państwowej i samorządowej są nadzwyczaj powolne, okazując wobec Kościoła uniżenie i cześć, dyskusja jest zbędna. Nie tylko bowiem dżentelmeni, lecz także niżej podpisany o faktach nie dyskutują. (…) Nie będziemy dyskutować i o tym, że działalność i misja Kościoła katolickiego korzystają na różne sposoby ze środków publicznych w ogromnych kwotach, nieporównywalnych z tym, na co mogą liczyć jakiekolwiek inne organizacje, ani o tym, że w sposób nieformalny biskupi i księża wywierają wielki wpływ na rządzenie miastami i gminami. (…) Nikt uczciwy nie będzie też się spierał (…) Również w relacjach ze Stolicą Apostolską Rzeczpospolita Polska nie występuje jako równy partner, lecz w pozycji hołdowniczej. Wszystko to składa się na obraz państwa klerykalnego. (…) Radykalizm ten [prof. Żylicza] wyraża się już w samym stanięciu po stronie tych, którzy przeczą powszechnie znanym faktom wymienionym powyżej bądź je lekceważą. (…) Obecność jakiegokolwiek symbolu religijnego w przestrzeni państwowej symbolizuje zaś bezradność i bierność państwa w obliczu swych konstytucyjnych obowiązków”.

Punkt 5. Praca, gospodarka.

P. Kowalczuk, Premier kontra związkowcy, „Do rzeczy”, 17-23 XI, s. 84-86.

[Bardzo krytyczny opis związków zawodowych we Włoszech] „Związki zawodowe grożą strajkiem generalnym. Chodzi o likwidację niewyobrażalnych gdzie indziej przywilejów pracowniczych i położenie kresu dyktatowi związków, które od lat gospodarczo oraz społecznie blokują Italię. (…) ‘[Cytat z premiera Włoch, Matteo Renziego: Oni] mentalnie tkwią w latach 70. (…) nie istnieje stałe miejsce pracy. Świat się zmienia czy nam się to podoba, czy nie. Albo się dostosujemy, albo zginiemy!” (…) Renzi oświadczył, że woli rozmawiać z tymi, którzy tworzą miejsca pracy, niż ze związkami, szczególnie że od protestów i strajków ich nie przybędzie (…) Gdy przedstawiciele związków spotkali się z rządem, mieli do zaproponowania właściwie jedno: zostawić wszystko po staremu, ale opodatkować jeszcze wyżej ‘klasę posiadającą’. (…) [Przywileje związków] wywalczone zostały (…) w czasach, gdy komuniści obiecując gruszki na wierzbie i raj na ziemi, zdobywali w wyborach jedną trzecią głosów, a chadeckie rządy ze strachu oddawały pole wygórowanym żądaniom socjalnym wyznającej marksizm centrali CGIL [związki zawodowe], na które państwo nie było stać. (…) Po prostu Italia jest zakładniczką nie tylko korupcji, mafii, oszustw podatkowych i powszechnego bałaganiarstwa, lecz także żyjących przeszłością wielkich central związkowych.”

P. Gabryel, Babcia i dziadek wyzyskują wnuka, „Do rzeczy”, 17-23 XI, s. 88.

„Rzeczywistość jest nieubłagana: już nigdy, w dającej się przewidzieć przyszłości, polscy emeryci nie będą mieli tak dobrze, jak mają obecni (…) już nigdy ich świadczenia nie będą tak – w stosunku do płac – wysokie. Albo bowiem za kilka lat obecny system emerytalny runie niczym domek z kartek albo – jeśli jakimś cudem by się nie rozpadł – świadczenia przyszłych emerytów będą żałośnie niskie w stosunku do ich ostatnich pensji. [Przeciętna emerytura wynosi dziś 61 proc. przeciętnej pensji] A wszystko dlatego, że polscy politycy wyjątkowo kunktatorsko obchodzą się z liczącą 6 mln obywateli wyborczą armią emerytów, dbając o to, by pozostali podatnicy musieli hojnie zrzucać się na nich nieniskie i wciąż powiększane świadczenia. Rosną one co roku o inflację i co najmniej 20 proc. realnego wzrostu płac (…) To stąd w znacznej mierze biorą się nasze drakońskie podatki i monstrualne składki na ZUS, rujnujące dzieci i wnuki emerytów, wypychające ich na umowy śmieciowe lub zmuszające do emigracji. W rezultacie przeciętny dochód rozporządzalny w gospodarstwie emerytów jest o 9 proc. wyższy od przeciętnego w Polsce, a dzieci i młodzież są u nas niemal trzy razy bardziej zagrożone ubóstwem niż emeryci (…) Jednak czy obecni emeryci są w stanie choćby dopuścić do siebie myśl, że wyzyskują własne dzieci i wnuki?”

J. Szewczak, Bangladesz Europy, „W Sieci”, 17-23 XI, s. 96-97.

„Polski rynek pracy jest jednym z najgorszych w Europie. Mamy – obok Rumunii, Bułgarii i Litwy – jedne z najniższych płac, 1,6 mln Polaków jest zatrudnionych na umowach śmieciowych, ponad połowa z nas pracuje w weekendy, a ponad 30 proc. – co najmniej jedną niedzielę w miesiącu. (…) W przeciwieństwie do Szwedów, którzy pracują do emerytury, Polacy pracują do śmierci, najczęściej za skandalicznie niskie wynagrodzenia. (…) Skrajne ubóstwo w przeżywającej wielki kryzys Grecji to ok. 665 euro, czyli równowartość 2,8 tys. zł na osobę. W Polsce zaś to 450-550 zł na osobę. (…) To już nawet nie jest poziom europejski, to poziom azjatycko-afrykański.(…) Stajemy się krajem pracujących nędzarzy, bez życiowych perspektyw, szansy na utrzymanie rodziny, bez środków na opłacenie wszystkich rachunków. Pod względem zarobków jesteśmy Bangladeszem Europy. (…) Współczesne niewolnictwo w Polsce, w półkolonialnym systemie gospodarczym wręcz rozkwita. (…) Nisko płatny, wyzyskiwany, okłamywany przez media i rząd pracownik nie ma w sobie ducha sprzeciwu i jest zdany na łaskę oraz niełaskę pracodawcy. I choć podobno z niewolnika nie ma pracownika, to jednak w Polsce jest inaczej.”

Punkt 7. Polityka i media

J. Żakowski, Spokojnie, to tylko afera, „Gazeta Wyborcza”, 17 XI (poniedziałek) s. 2.

„Wystarczy sięgnąć po doroczną, ‘czarną księgę’ naziolskiej przemocy, by zrozumieć czym grozi np. ujawnianie lewicowych poglądów, mniejszościowych tożsamości i postaw, gdy mieszka się na którymś z opanowanych przez kiboli i narodowców osiedli albo gdy chodzi się do szkoły, w której rządzą. Takich osiedli jest większość, a szkół wiele. [Władza] musi uporać się z naziolskim bandytyzmem, nim pozbawi obywateli prawa do maskowania swojej tożsamości. [Pomysły bardzo wzmożonej kontroli służb] To dopiero arcygroźny pomysł! Taka logika tworzy państwo policyjne, w którym wszyscy podejrzewają, kontrolują, oskarżają, pomawiają i paraliżują wszystkich. Każdy czuje się zagrożony i każdy robi wszystko, żeby nie robić nic, a więzienia są pełne wrednie i fałszywie oskarżonych. Jest na ten temat wielka literatura z czasów stalinowskich. Małą próbkę mieliśmy za rządów IV RP.”

P. Wroński, Miłością PO nie wygra, „Gazeta Wyborcza”, 18 XI (wtorek), s. 2.

„Najważniejszym ogólnopolskim hasłem, z jakim PiS szedł na te wybory, jest odwrócenie ‘reformy 67’, czyli przedłużenia wieku emerytalnego. W kontekście wyborów samorządowych jest to hasło księżycowe, bo nie w samorządach zapadają decyzje w tej sprawie. Ale dzięki niemu na PiS głosuje dziś elektorat socjalny i sfrustrowany (…) On [Jarosław Kaczyński] coraz skuteczniej zarządza frustracją. (…) Dlatego kandydaci tej partii bez żenady idą w prymitywny populizm. [pomysł darmowej komunikacji w Warszawie autorstwa Jacka Sasina] (…) Czy jednak ta ‘polityka miłości’ [Platforma nie atakuje dość surowo PiSu] nie daje PiS legitymacji ‘normalnej partii’, którą można bez zastrzeżeń włączyć w demokratyczny dyskurs? Czy nie dezorientuje to wyborców PO?”

T. Terlikowski, Grunt to wiara we własną propagandę, „Rzeczpospolita”, 17 XI, s. A2.

„Niewiarygodne, a jednak prawdziwe. Koledzy z portalu parówkowego (…) uwierzyli we własną propagandę i byli – tak przynajmniej wynika z ich tekstów – głęboko przekonani, że papież Franciszek jest liberałem i za nic ma dogmaty swojego Kościoła. (…) Potępienie aborcji nie jest u niego niczym nowym. (…) [Ż]eby to dostrzec, trzeba papieża czytać, a nie dać się pochłonąć własnej propagandzie. Takiej lektury życzę liberalnym dziennikarzom, by już nigdy więcej nie zaskoczył ich fakt, że papież jest katolikiem. Nie liberałem.”

E. Olczyk , Naddarty sztandar Sojuszu, „Rzeczpospolita”, 19 XI, s. A5.

„No i otrzymuje dotacje z budżetu państwa, które są ściśle powiązane z partyjnym szyldem. (…) Niestety, struktury są skostniałe i niechętne do współpracy z kimkolwiek, działacze kurczowo trzymają się swoich stołków, przywództwo Leszka Millera jest kwestionowane, bo nie gwarantuje sukcesów, a sam szyld skutecznie odstrasza od współpracy inne środowiska lewicowe – Zielonych, ruchy miejskie, feministki.

Ten ostatni czynnik sprawia, że partia, zamiast się rozwijać, przycupnęła w narożniku z napisem „postkomuniści” i tam postanowiła poczekać na lepsze czasu, czyli na upadek konkurentów albo odgrywanie roli języczka u wagi. Ani na jedno, ani na drugie nie ma w krótszej perspektywie żadnych szans, a dłuższego okresu Sojusz może nie przetrwać.

(…) [O] pożegnaniu z szyldem w SLD szepczą głównie kobiety, a one w tej partii mają niewiele do powiedzenia.

Punkt 8. Inne. PKW i wybory samorządowe

B. Łęczek, Wybory zostały sfałszowane?!, „Fakt”, 20 XI (czwartek), s. 1-2 (okładka!)

„To już nie kompromitacja, to katastrofa. Skoro wyniki wyborów są już teraz kompletnie niewiarygodne, sam minister sprawiedliwości dopuszcza teraz powtórzenie głosowania. (…) Przy tak skandalicznym bałaganie wyniki, które PKW w końcu kiedyś poda, będą bowiem niewiarygodne. (…) Prezydent po awarii systemu nie widzi sensu powtarzania głosowania. – Nie dajmy się zwariować – apelował Bronisław Komorowski (62 l.). – Kwestionowanie uczciwości wyborów to odmęty szaleństwa – mówił.”

Zamienili wybory w parodię!, „Fakt”, 21 XI (piątek), s. 1.

Dwuznaczna okładka: krytyka szefa PKW ze względu na wiek (bo pracuje od 23 lat w PKW) a także niejasne powiązanie go z 23-letnią programistką tworzącą program liczenia głosów.

J. Kurski, Komentarz [przy artykule: Zamach na PKW], „Gazeta Wyborcza”, 21 XI (piątek), s. 1.

O okupacji Państwowej Komisji Wyborczej: „To akt terroru przeciw demokracji, jakiego nie było w historii ostatniego 25-lecia. Zaatakowano kluczową instytucję polskiej demokracji, i to podczas wyborów, w chwili liczenia głosów. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. Za ten akt politycznego wandalizmu i ślepej anarchii nie mogą się uchylić od politycznej odpowiedzialności liderzy PiS i SLD – Jarosław Kaczyński i Leszek Miller. (…) Miejsce bandytów biorących zamach na Rzeczpospolitą jest na ławie przed niezawisłym sądem.”

Jarosław Kaczyński: „Nie może być stabilizacji kosztem sfałszowanych wyborów”.

J. Kurski, Bujanie Polski, „Gazeta Wyborcza”, 22-23 XI (sobota-niedziela), s. 1.

„Teraz obsesyjna podejrzliwość prezesa urodziła nową mgłę i nową brzozę – mit sfałszowanych wyborów. (…) Tak właśnie buja się Polaków i buja się państwem. (…) Nie ułatwiajmy wrogom demokracji bujania Polską.”