Pedagogika wstydu
(także: plucie na polskość) – związek wyrazowy określający według części prawicowej prasy sposób mówienia o polskiej historii i polskich cechach narodowych charakterystyczny dla „Gazety Wyborczej” i elit III RP. Środowiska liberalne i lewicowe koncentrują się jakoby wyłącznie na „ciemnych plamach” polskiej historii, forsując m.in. tezy Jana Tomasza Grossa na temat relacji polsko-żydowskich oraz promując filmy („Pokłosie”, „Ida”) pokazujące Polaków nie jako ofiary II wojny światowej, ale jako zbrodniarzy (zob. Grzegorz Górny, „Polacy na ławie oskarżonych”, „W Sieci”, 27 IV – 3 V 2015 r., s. 38-41). Jako owoc tych działań część prawicowych publicystów uznawała np. niefortunną wypowiedź szefa FBI Jamesa Comeya na temat współodpowiedzialności Polaków za Holocaust. Do „pedagogiki wstydu” należy również wskazywanie rzekomych wad narodowych Polaków – zawiści, antysemityzmu, zacofania.
Zobacz także: sadomaso
